CORNU Aureum

I.

CORNU Aureum

Daniae Regis Sereniss. scriptis Olai Wormii Antiquitatum Septentrionalium vindicis clarriss. celebre est. Regnante enim in Dania Christianô IV. A. C. 1639. puella Dana Christiana Svenonis filia, in Ripensi Cimbriae Dioecesi, Cornu Aureum in itinere casu invenit. Constat illud ex duplici lamina, quarum interior solida est et integra, laevis utreque supersicie, exterior vero non continua est, uti prior, sed ex undecim conflata contiguis quasi latis annulis, suis internodiis distinctis, qui tamen omnes eiusdem nec sunt latitudinis, nec crassitiei: Conflatum est ex obryzo purissimo, rotundum et incurvum, pronâ parte duos pedes Romanos et quinque pollices longitudine aequat, supinâ parte pedes duos et unum pollicum. Linea recta ab una extremitate transversim ad aliam ducta, pedem unum continet et pollices novem. Orificium maius, ex quo bibitur, in circumferentia, pedem unum implet, in diametro pollices quatuor. minus orificium in ambitu quatuor pollices, in diametro pollicum unum cum semisse. Totum Cornu tam capex est, ut liquoris duos sextarios cum semisse capiat. Pendit uncias 99. et drachmas duas, absque globo cochleato octangulo noviter addito, qui Christiani IV. nomine insignis est. Continentur autem emblemata Circulis illins septem varia. Et quidem in primo, Homo nudus manibus pedibusque expansis, constitutus est inter serpentes duos. Item Bestia conlpicitur humanô capite, cui utrinque assidet homo manibus in caelum porrectis. Ibidem avis sculpta elt piscem rostrô petens. In secundo, honesta corporis exercitia Eques exhibet, cum homine utraque manu gladios ventilante, et alio adhuc, qui arcu et sagittis instructus feram petit. Ibidem, Vir grandaevus, barbatus et Sacerdotali habitu cornu mulsô repletum habens. In tertil Circuli initio, homo est alium mactans, et crebris vulneribus afficiens, ut vult Wormius: vel mulier venefica, ex capitis necati extis vaticinans, ut Licerus. Item Centaurus, et duo homines, quorum uni lupina, alteri canina facies: ille gladiô falcatô, hic securi armatus. Quô emblemate attocitas bellorum indigitari videtur. Pacis vero commoda quarti circuli caelatura adumbrat, per pastorem armenta pascentem. In qumto Circulo, homo visitur in belluinam formam redactus, astantibus serpentibus. In sexto, caput grande oculis destitutum, quasi aures quasdam praegrandes habens et inferius duas divaricationes inter bestias duas constitutem. Adsunt preater lilium, quinquies terna puncta et duplicis crucis figura; unde colligit Licetus, sub Haraldo Rege, Cornu hoc factum esse. Tum namque Christo Dania nomen dedit. In septimo ultimoque circulo, duo sunt mortuorum ossae et ab utriusque medio dependens vexillum quadratum geminum. Ibidem 9. corda punctulis notata. Quae hieroglyphica pluribus explicat Wormius laudatus in Monument. Danic. ut et Fortun. Licetus, Commentar. de Annulis Antiqq. c. 36. Qualem usum olim praestiterit, tubae vel litui in belli, an buccinae in sacris, an vasis in Regum inunctionibus, an poculi in festivis conviviis, incertum: hodie

----- dicatus Bromio cyathus

Regis ad mensas exhilarandas

Omine faustô

Translatur est,

Iac. Pighettus ICtus Venetus, apud Thom. Bartholinum in Append. Schedii de Armillis veter. edit. Amstelod. A. C. 1676. ubi et effigiem habes.

II.

CORNU Aureum

seu Cornu aurei promontor. Vide supra in voce Ceras.